در اکنون که ایستاده‌ام
جز فریاد نیست در دهانم،
فریادی خاموش!
ابرهای تیره بارانی نمی‌بارند
و من که شوق باران دارم
در این پاییز، بی‌فرجام
خیابان‌ها را به اتمام می‌رسانم
و به کنج ظلمت خود باز می‌گردم.
آی ای وطن کجاستی تو؟
که من اینگونه در دیار خود
غریبانه به خواب می‌روم
و صبحگاهان هراسان از خواب برمی‌خیزم
و در بالین خود به دنبال تو می‌گردم
اما هیچ نشانی از تو نیست.
پنجره‌ها را می‌گشایم به امیدِ
پرتویی از نور اما آسمان را
ابرهای ظلمت قرق کرده‌اند
و پرندگان را مجال پرواز نیست.

آری وطن!
اینگونه زمان می‌گذرد اینجا
تو کجاستی؟
آن آغوش پهناور و پر از عشق و مهر تو
کجاست؟

نوشته: علی دولیخانی

عکس: برشی از ویدیو Evgeny Grinko - Things From The Past

ویدیو را در اینستاگرام من تماشا کنید.

با دوستان برای خرید یک پروژه کاری بیرون بودیم، بچه‌ها رفتند تا وسایلی که مورد نیاز هست رو بخرن، منم رفتم توی پارکی که کنار فروشگاه بود نشستم، طبق معمول موزیک گوش می‌کردم و از محیط عکس می‌گرفتم تا اینکه چشمم افتاد به این پاکبان پیر، آروم آروم رفتم سمتش و بهش گفتم خسته نباشی، برگشت گفت: «خسته غم نباشی پسرم»؛ حقیقتاً جوابش خیلی به دلم نشست، اینکه واقعا کاش آدم خسته غم نباشه، هرخستگی رو می‌شه با استراحت رفع کرد، اما «غم» داستانش متفاوته؛ همینجور که داشتم فکر می‌کردم و پاکبان پیر رو تماشا می‌کردم به این فکر افتادم که چقدر این افراد زحمتکش هستند، توی این وضعیت (ویروس کرونا) یا هر روز و شب دیگه‌ای در حال تمیزکاری آشغال ما هستند، ما که احمقانه هر آشغالی رو داریم پرت می‌کنیم روی زمین! و جالب‌تر وقتی از یکی از دوستان پرسیدم که چقدر این افراد حقوق می‌گیرن بیشتر توی فکر رفتم، ناچیزترین حقوق! برای افرادی که در همه موقعیت‌ها در حال تمیزکاری کثافت‌های ما هستن! حالا که دارم این متن رو می‌نویسم این موضوع هم برام تداعی شد، واقعا راسته که خدا یه بخشی از خودش رو درون انسان‌ها گذاشته، همین پاکبان پیر رو نگاه کنید یا سایر این افراد دلسوز، هر روزه دارن کثافت‌های ما رو تمیز می‌کنن، درست مثل اون بالایی که ما هی گند می‌زنیم و اون می‌بخشه و یه راه تمیز می‌زاره جلوی پامون، اول به خودم بعد به شما کاش بیشتر توجه کنیم به این موضوعات، کاش بیشتر قدر بدونیم، قدر این هم خوبی و بزرگواری رو.

«علی دولیخانی»
(نوشته: آبان‌ماه 1399 – بازنویسی: شهریورماه 1400
ثبت و ادیت: علی دولیخانی

محبوب من
من از شب‌ها گریزانم
زیرا که آسمان هر شب
با طعنه نشان می‌دهد معشوق خویش را
معشوقی که هر شب یک شکل دارد
و مرا که ز تو دورم سرزنش می‌کند

من تنها تماشاگرم!
زیرا انگار همه چیز
یک پرده بیش نیست،
و رقاص سِحری در آستین دارد.

من اما تنها به تو می‌اندیشم
که فکر تو پری رستگاری‌ست.

و اما روزی که از سفر دور درآیی
و ترا در آغوش کشم،
تنها یک چیز است که به آسمان
خواهم گفت:
ماه رنگارنگ تو زیباست
یا ماه خلیل من؟

نوشته: علی دولیخانی
عکس و ادیت: علی دولیخانی
(شهریورماه یکهزار و چهارصد – بندرعباس)

من نمی‌دانم از کدام راه
باید به سوی تو بیایم
اینجا تاریکی مطلق است
می‌توانی مرا راه نشان دهی؟
– آری
– همان جا که روشنایی است؟
– آری
و نیز به سوی تو،
همان روشنایی زندگی بخش
دویدم.
اما تاریکی هنوز در پی من
در حرکت است
می‌توانی مرا در آغوش کشی؟
– آری
(…)

نوشته: علی دولیخانی
تصویر و ادیت: علی دولیخانی
(بندرعباس – شهریورماه یکهزار و چهارصد)

سخن از عشق تو آمد،
کاشتم بذر خوشی،
رویید درختی،
با برگ‌های بلندی،
که انگار پله‌های
آسمان‌اند،
و مرا ره به سوی تو نشان می‌دهند
و می‌گویند:
آنجاست!
آن سرزمین پاک
که می‌توانی تَن خود را
در آن منزه کنی،
اما بایستی بدانی
که این درخت نیازمند
تیمار و جهد توست
و اگر از آن چشم بپوشی
خواهد مرد.

نوشته: علی دولیخانی
تصویر و ادیت: علی دولیخانی
(بندرعباس – شهریورماه یکهزار و چهارصد)

در میان سکوت و آواز تَن تو نشسته‌ام
و عمیق می‌نگرم در این هستی؛
در پی مویی می‌گردم که این
حیات را شرح دهد و منِ نادان را آگاهی ببخشد.
تو نیز در آن سوی دار می‌چرخی…
و صدای آواز خسرو تمام اتاق را پر می‌کند.
و من که در تلاطم افکار به دنبال لنگرگاهی می‌گردم
تا که شاید از این توفان نجات یابم،
ناگهان…
تو را با ظرفی که عشقت را در آن ریختی
در آغوش خود می‌بینم،
چشم خویش را باز می‌کنم
و لنگرگاه را در وجودت می‌یابم
و لنگر این افگار را در دستان تو می‌نهم
و به خوابی عمیق می‌روم.

نوشته: علی دولیخانی
عکس از صفحه هِدار

از روزی که به خاطر دارم

احساسات در من گونه‌ای دیگر بود

متمایز با دوستان و آشنایان

شاید هم من اینطور گمان می‌بردم

ولی یک چیز را خوب به خاطر دارم
اینکه همیشه بساط عاشقی را داشتم

بساط عاشقی با من چنان آمیخته بود

که عشق همیشه در رگ‌های من جاری بود

و لحظه‌ای که دیگر می‌خواستم این بساط عاشقی را

از این شهر تاریک دور بریزم و کنج خود بازگردم

تو را یافتم، و تو با من آواز خوشی گفتی

دستان مرا گرفتی و از تاریکی بیرون کشیدی

و من با دلی پر از ترس

بساط عاشقی خویش را

در دامان تو پهن کردم

و تو مهربانانه مرا در آغوش گرفتی

خوشا بر من که تو را یافتم

و با تو آوازی گفتم

از شعر

از عشق

از زندگی

و تو با هزاران فرسنگ فاصله

و انبوهی از عشاق

در میان آغوش من خفتی

و نفس‌هایت

با من سخن گفت

ای دلارام چه خوش گفتی آن شب

با من، با من که از ترس عشق

داشتم این بساط را به دور می‌ریختم

چه خوش گفتی دلارام…

نوشته: علی دولیخانی
عکاس: امیرمحمد نجم‌الدینی

به نام خالق عشق

هرسال همین موقع‌ها با تعدادی از بچه‌ها می‌رویم در تک تک خانه‌هایی که اسمشان را یادداشت کرده‌ایم از سال قبل و چیزی را که به آنها داده‌ایم جمع می‌کنیم، امسال و سال قبل به دلیل بیماری کرونا نتوانستیم این کار را انجام دهیم؛ اما امسال پیرزنی را دیدم با کمری خمیده و چادری با گل‌های ریز و درشت آهسته آهسته قدم برمی‌دارد، سلامی ملایم می‌کند که باید توجه کرد تا صدایش را شنید بعد دستش را از چادرش بیرون می‌آورد و می‌گوید: این خدمت شما، یک قلک سبز رنگ با عدد درشتی که رویش نوشته شده، توی این مدت هرچقدر نذر و نیاز داشته را درون این قلک ریخته و آورده، پیرزن که حتی اسمش را نمی‌دانم ولی قیافش برایم آشناست یک چیز را خوب یادم داد، که هنوز انسان‌هایی هستند بدون اینکه حواسشان را جمع این دنیای ابری کنند به خدای خود و چیزی در عمق وجودشان اعتقاد دارند و هرگز از یادشان نمی‌رود، حتی اگر آفتاب هنگام غروب باشند! عشق حسین(ع) در سینه‌هایشان نهفته و برای روشن ماندن محفلش حتی با کمری خمیده و زانوهایی درد می‌آیند. عشق داشتن چیز عجیبی است، انسان‌ها را به پرواز در می‌آورد.

یادداشت – محرم 1400

«نوشته: علی دولیخانی»

(برای مردم افغانستان)

دوستِ همزبان من
آتشِ سینه سوزتان
جان ما را هم سوزاند.

آن روز که خبرش
گوشم را درید
و در خاطرم
مجسم شد
فریاد آن دختران،
آه… چه می‌کند انسان!
تا کدام قله خواهد رفت، نمی‌دانم.
کدامین بامداد، زمین
ز دستان چرکینِ بی‌دادگران
پرواز کند، نمی‌دانم.
این ترازوی فلک
کی عشق و خرد را لوح
قانونش کند، نمی‌دانم.
کاش می‌دانستم و آن دختران را
پیام روز موعود می‌دادم.
اما گُمان نبرید که قلب‌های شما
ز ما سواست، نه!
دردهای شما، رنج ماست
آبادی شما، خشنودی ماست
حیف که زین دستان کوچک
بر نیاید بیش‌تر، دوست من
همزبان و همجوار من.

قلب‌‌های شما،
ز ما سوا نیست.

نوشته: علی دولیخانی

عکاس: Steve McCurry

امشب را با تو آغاز کردم
اما اینک نمی‌دانم
در کدام میخانه شهر آواره گشته‌ام
اشک‌هایم ز شوق تو ابر می‌شد
اما اینک می‌‍شوید کف این میخانه را
ای همزبان من، ای آشنا با من
چه دخل بود ما را رها کردن؟

اکنون که دلارامِ جهان گشته‌ای
و آوازه‌ات بر زبان‌هاست
خشنودی؟
ما را که از سمند روزگار
بر زمین کوبیدی
لااقل بنشین و چای بنوش
و به خیل شادی بکوب
زیرا که مرا ز چرخه گردون
به دور انداختی.

نوشته: علی دولیخانی
عکاس: مرتضی یوسفی