قسم به دست‌هایی
که جز مهر
-چیز- دیگری نداشت.
در میان هزاران درخت
همواره یکی‌ست چشم‌نواز تر،
آن درخت تو بودی.
هزاران سال زیستن انسان‌ها بر زمین؛
هزاران انسان در جستجوی سایه‌ای
ناامید گشتند و بسیاری ایستادند؛
تو -ایستادی- با
کوله‌باری پُر از سنگ.
زخم عمیق زیستن
بر تو فرود آمد
و تو همواره
-لبخند- هدیه می‌دادی.
□
چه کسی را باید ملامت کرد؟
-هیچکس
جز-مهر- نباید گفت.
□
سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز
جز مهر تو در یاد نباشد هرگز.
– شیدا
.
.
پی‌نوشت: به یاد پدر جان عزیزم، که دیگر در این‌جا نیست. 🖤